Otyłość stała się poważnym, globalnym problemem zdrowotnym, który według przewidywań będzie się nadal pogłębiał¹. Liczba osób z nadwagą i otyłością wzrosła na całym świecie z 857 milionów w roku 1980 do 2,1 miliarda w roku 2013². Pacjenci otyli ze względu na wyższe ryzyko powikłań wymagają odpowiedniej opieki okołooperacyjnej. Ponadto podatność oddechowa takich pacjentów zmniejsza się w pozycji leżącej na plecach. Z tego względu zalecane jest inne pozycjonowanie i dobranie metody wentylacji poprawiające preoksygenację, indukcję i wybudzenie pacjenta. Przedstawiamy sposoby zmniejszania ryzyka wystąpienia komplikacji u otyłych pacjentów, opracowane w oparciu o najnowsze publikacje.

Standardowa indukcja znieczulania obejmuje krótką preoksygenację, po której następuje podaż anestetyków, próba wentylacji ręcznej oraz intubacja dotchawicza lub założenie maski krtaniowej. Ta standardowa procedura okazuje się wystarczająca dla większości pacjentów. Otyłość, która jest często wymieniana jako jeden z czynników ryzyka utrudniających wentylację przez maskę i/lub intubację dotchawiczą⁴, może skomplikować okołooperacyjną oksygenację i wentylację pacjentów chirurgicznych. Zmniejszona objętość płuc, brak równowagi między wentylacją a perfuzją, współistniejące choroby układu oddechowego oraz wyzwania natury technicznej sprawiają, że podczas indukcji znieczulania i udrażniania dróg oddechowych występuje wysokie ryzyko hipoksemii oraz innych powikłań płucnych⁵. Z tych względów pacjenci otyli mogą wymagać opieki dostosowanej do ich fizjologii przed, w trakcie i po zakończeniu operacji.

Otyli pacjenci wymagają nie tylko dostosowanych działań podczas preoksygenacji, indukcji oraz podtrzymania znieczulenia ogólnego – ważnym elementem zapobiegania pooperacyjnym powikłaniom oddechowym jest również stosowanie zmodyfikowanych technik terapii oddechowej tuż po operacji.